ـگفتم:«قرار ما این نبود»
ـگفت:«یک جاهایی دست ما نیست. من هم نمی توانم دور از تو باشم»
ـگفت:«حالا می خواهم حرف های آخر را بزنم.
شاید دیگر وقت نکنم. چیزی هست روی دلم سنگینی می کند.
باید بگویم. تو هم باید صادقانه جواب بدهی.»
پشتش را کرد.
ـگفتم:«می خواهی دوباره خواستگاری کنی؟»
ـگفت:«نه، این طوری هم من راحت ترم، هم تو»
دستم را گرفت، گفت:
«دوست نــدارم بعد از من ازدواج کنی»
کسی جای منوچهر را بگیرد؟ محال بود.
ـگفتم:«به نظر تو، درست است آدم با کسی زندگی کند، اما روحش با کس دیگر باشد؟»
ـگفت:«نه»
ـگفتم:«پس برای من هم امکان ندارد دوباره ازدواج کنم»
صورتش را برگرداند رو به قبله و سه بار از ته دل خدا را شکر کرد.
همدیگر را بغل کردیم و گریه کردیم.
ـگفت:«تو را به خدا، تو را به جان عزیز زهرا دل بکن»
من خودخواه شده بودم.
منوچهر را برای خودم نگه داشته بودم.
حاضر شده بودم بدترین درد ها را بکشد، ولی بماند.
دستم را بالا آوردم و گفتم:
«خدایا،من راضیم به رضایت.
دلم نمی خواهد منوچهر بیشتر ازاین عذاب بکشد»
منوچهر لبخند زد و تشکر کرد.
دهانش خشک شده بود.
آب ریختم دهانش، نتوانست قورت بدهد.
آب از گوشه ی لبش ریخت بیرون.
اما «یا حسین» قشنگی گفت.
...........................................
صورت به صورتش گذاشت و گریه کرد
سر تا پاش را بوسید،
با گوشه ی روسری صورت ِ منوچهر را پاک کرد و آمد بیرون.
...........................................
او آنجا تنهاست و من این جا.
تا منوچهر بود، ته غم را ندیده بودم.
حالا شادی را نمی فهمم.
این همه چیز توی دنیا اختراع شده،
اما هیچ اکسیری برای دلتنگی نیست...
*اینک شوکران - منوچهر مدق به روایت همسر شهید
*عکس از نیما صفرزاده
