دلتنگـــــــ♥♥♥♥♥

دلتنگم...

دلتنگم آقای من...

دلتنگم مولای من...

دلتنگـمــــــ

مثل مادر بی‌سوادی که دلش هوای بچه‌اش را کرده

ولی بلد نیست شماره‌اش را بگیرد...

دلتنگــ♥♥♥♥♥مـــ

اینــ نامهــ سیاهــ. و اشکـ بی‌انتهااا

از ماموریت که برگشت خوشحال بود

پرسید:

راستی فرمانده

گمراه کردن اینها چه فایده‌ای داره؟

ابلیس جواب داد:

امام اینها که بیاد عمر ما تمام میشه،

اینارو که غافل کنیم

امامشون دیرتر میاد.

با کنجکاوی پرسید

این هفته پرونده‌ها چطور بود؟

ابلیس نگاهی به او انداخت وگفت:

مگه صدای گریه آقاشونو نمی‌شنوی؟

---

محمد ممبینی

سید رضا سعیدزاده بیدگلی

اینــــ نامهــــ سیاهــــ و اشکـــ بی‌انتهاااا

دیوانهـــــــ شــــــو

 

در شهر ما دیوانه‌ای زندگی میکند

که همه او را دست می‌اندازند

و در کوچه پس کوچه‌های

شهر بازیچه بچه‌ها قرار میگیرد.

روزی او را در کوچه‌ای دیدم

که با کودکانی که او را

ملعبه خود قرار داده بودند

با خنده و شادی بازی می‌کرد.

او را به خانه بردم و پرسیدم:

چرا کودکانی که تو را مسخره میکنند

و به تو و حرفها و کارهایت میخندند را

از خود نمیرانی؟؟

با خنده گفت:

((مگر دیوانه شده‌ام

که بندگان خدا را از خود برانم

در حالیکه میتوانم

لبخند را به آنها هدیه دهم؟)).

جوابش مرا
مدتی در فکر فرو برد....

دوباره از او پرسیدم:

قشنگترین و زشت ترین چیزی را که

تا به حال دیده‌ای را برایم تعریف کن.!

لیوان آبی که در اتاق بود را

برداشت و سر کشید.

با آستین لباسش

آبی که از دهانش شر کرده بود را پاک کرد
و گفت:

((قشنگترین چیزی را که

در تمام عمرم دیده‌ام

لبخندی است که

پدرم هنگام مرگ بر لب داشت.

و زشت ترین چیزی که دیده ام

مراسم خاکسپاری پدرم بود

که همه گریه‌کنان جسد را دفن میکردند)).

پرسیدم:چرا به نظر تو زشت بود؟

مگر مراسم خاکسپاری بدون گریه هم میشود؟

جواب داد:

((مگر برای کسی که به مرگ لبخند زده

است باید گریه کرد؟؟))

و من از آن روز در این فکر هستم

که آیا این مرد دیوانه است

یا مردم شهر ما دیوانه‌اند

که او را دیوانه می‌پندارند؟؟...

واحسیــــــنــــــــــــــا

ت‌و فقط دست ب زانو نزنو گریه نکن

من خودم یک‌تنه از کرب‌وبلا می‌برمت

گیرم ای شاه کسی نیست خودم نوکر تو

چ کسی گفته پاشیده شده لشکر تو

این الطالب بدم المقتول بکربلا

این الطالب بدم المقتول بکربلا

سنگینی بار انتظار بر پشت ما،

سنگینی یک سال و دو سال نیست

سنگینی یک قرن و دو قرن نیست.

حتی از زمان

تودیع یازدهمین خورشید نیست.

تاریخ انتظار و شکیبایی ما

به آن ظلم که در عاشورا بر ما رفته است

برمی گردد،

به آن تیرها که از کمان قساوت برخاست 

و بر گلوی مظلومیت نشست،

به آن سم اسبهای کفر

که ابدان مطهر توحید را مشبک کرد.

به آن جنایتی که

دست و پای مردانگی را برید.

از آن زمان تاکنون

ما به آب حیات انتظار زنده ایم،

انتظار ظهور منتقم خون حسین.