سکـــــوت

خوزستــــــان 1364

خانه‌هــای ویــران، کودکــی که گریــه می‌کرد و ناگهــان صــدای انفجـــــار...

علــی و احســان، دو‌هــم‌رزم شهیـــــد شدنــد.

تهـــــران 1393

علــی و احســان در خیابان‌هــای تهــران گشتنــد، آنهــا همه‌چیــز را دیدنـــد،

همه‌چیـــــز را...

فرصــت مانــدن نبــود.

غمگیــن روی نیمکــت پــارک منتظــر بازگشــت بودنــد.

احســان: مــا بــرای چــی شهیـــــد شدیــم؟ علــی سکــوت کــرد...

صــدای کودکــی کــه می‌خندیــد سکــوت را شکســت...

علــی گفــت: به‌خاطــر لبخنــد ایــن کــودک...

---

عکس از قاسم محمدی

برگردیمـــــ

شب بود و او با دوستش روی پله‌ جلوی ساختمان نشسته بودند.

 به دختری که در آن تاریکی از سر کوچه می‌آمد اشاره کرد.

بلند شدند و به سمت او رفتند.

هنوز چند قدمی جلو نرفته بودند که گفت:

«برگردیم؛ خواهرمه!!!»

---

نویسنده: محمد ممبینی

داستان ما و کدخدایی که نمی‌خواست فرفره بسازیم

ما فرفره نداشتیم. 

بچه‌های کدخدا داشتند اما همبازی ما نبودند که دست ما بدهند.

مسعود و مجید نقشه‌اش را کشیدند و مصطفی بند و بساطش را جور کرد.

ما که فرفره‌دار شدیم، لبخند نشست روی لبهای بابابزرگ.

گفت: «دیدید می‌شود، می‌توانید!»

 

از ترس بچه‌های کدخدا، داخل خانه فرفره بازی می‌کردیم.

مبادا ببینند و به تریج قبایشان بربخورد.

اما خبرها زود در دهکده ما می‌پیچید. خبر که به گوش کدخدا رسید، داغ کرد.

خ‌یلــــی آهستــــه

اگر امر به معرف هم می‌خواهی بکنی خیلی آهستــــه،

مثل آینه باش

آینه داد نمی‌زند یقه‌ات بد است

وقتی روبروی آینه می‌ایستی جیغ نمی‌کشد بگوید

چرا موی سرت اینجوری است؟

خیلی سکـــــوت محض است، آهستـــــه،

هیچ‌کس خبردار نیست، جز تو و آینه...

---

علامه حسن‌زاده آملی

ن‌قاش می‌شوم☺

مـــــن تمـــــام شــــــــعرهایم را
در وصــــــــف نیـــــامدنت ســـــــــــــروده ام !
و اگـــــر یــــــــــک روز ناگهـــــــــــان ناباورانـــــه ســــــــر برســـــی
...
دســـــــــت خالـــــی ,حیـــــرت‌زده
از شاعـــــربودن استعفــــا خواهـــــم داد!

نقـــــاش می‌شـــــوم

وتا ابدیـــــت نقـــــش پرواز را

بر میلـــــه‌های تمـــــام قفـــــس‌های دنیـــــا

خواهـــــم کشیـــــد.