هنگامی که حضرت یوسف را در بازار مصر در معرض فروش قرار دادند،
مردی با دیدن چهرهی پاک و معصومانهی آن حضرت متأثر شد
و رو به مردمی که برای خرید و فروش بَرده جمع شده بودند، گفت:
«به این کودک غریب و بیگناه رحم کنید و با او مهربان باشید».
حضرت یوسف که با وجود سن کم، ایمان و اعتمادبهنفس کاملی داشت،
به آن مرد رو کرد و گفت:
«آن کس که خدا را دارد، گرفتار غربت و تنهایی نمیشود».
«ــــــــیارفیـــــــق من لارفیــــــق لهـــــــ»
حارث رفت پیشش.
پرسید:"برای چه آمدهای؟"
گفت: "دلم میخواست تو را ببینم."
نگاهش کرد:"مرا دوس داری، حارث؟"
سرش را انداخت پایین: "آری، به خدا"
مکث کرد، گفت: "من را همانطور میبینی که دوستم داری، وقتی نفست به گلو رسید."
مولای من، همسر زهرا، دوسِت دارم
کتاب آفتاب در محراب
مرد گفت: «سفر سختے بود. یڪ ماه طول ڪشید».
فرمودند: «خوش آمدی!»
مرد گفت: «ببخشید ڪـہ دیر وقت رسیدم.
بےپناه بودטּ مرا مجبور ڪرد
ڪـہ در ایـטּ وقت شب، مزاحم شما شوم».
لبخند زدند و فرمودند:
«با ما تعارف نڪن!
ما خانوادہاے میهماטּدوست هستیم».
در ایـטּ هنگام روغـטּ چراغ گردسوز فرو نشست
و شعلـہاش آرام آرام ڪمنور شد.
میهماטּ دست برد تا روغـטּ در چراغ بریزد،
اما امام دست او را آرام برگرداند و خود، مخزטּ چراغ را پر ڪرد.
مرد گفت: «شرمندہ ام!
ڪاش ایـטּ قدر شما را بـہ زحمت نمےانداختم».
امام در حالے ڪـہ با تڪـہ پارچـہای،
روغـטּ را از دستش پاڪ مےڪرد، فرمودند:
ما خانوادہاے نیستیم ڪـہ میهماטּ را بـہ زحمت بیندازیم».
.
.
.
♥پسر، پسر فاطمـہ است♥
خوزستــــــان 1364
خانههــای ویــران، کودکــی که گریــه میکرد و ناگهــان صــدای انفجـــــار...
علــی و احســان، دوهــمرزم شهیـــــد شدنــد.
تهـــــران 1393
علــی و احســان در خیابانهــای تهــران گشتنــد، آنهــا همهچیــز را دیدنـــد،
همهچیـــــز را...
فرصــت مانــدن نبــود.
غمگیــن روی نیمکــت پــارک منتظــر بازگشــت بودنــد.
احســان: مــا بــرای چــی شهیـــــد شدیــم؟ علــی سکــوت کــرد...
صــدای کودکــی کــه میخندیــد سکــوت را شکســت...
علــی گفــت: بهخاطــر لبخنــد ایــن کــودک...
از ماموریت که برگشت خوشحال بود
پرسید:
راستی فرمانده
گمراه کردن اینها چه فایدهای داره؟
ابلیس جواب داد:
امام اینها که بیاد عمر ما تمام میشه،
اینارو که غافل کنیم
امامشون دیرتر میاد.
با کنجکاوی پرسید
این هفته پروندهها چطور بود؟
ابلیس نگاهی به او انداخت وگفت:
مگه صدای گریه آقاشونو نمیشنوی؟
سید رضا سعیدزاده بیدگلی
اینــــ نامهــــ سیاهــــ و اشکـــ بیانتهاااا
